نوشته ها

ورود به فرودگاه روشهایی دارد که در ادامه با آن ها آشنا خواهید شد؛ علیرغم چیزی که دانشجویان تازه‌کار در ابزارهای ناوبری ممکن است فکر کنند، همه روش‌های ورود به فرودگاه IFR به صورت مستقیم و با استفاده از ILS به ارتفاع ۲۰۰ پا و ۱/۲ مایل نیستند. برخی از فرودگاه‌ها به دلیل وجود زمین‌های ناهموار، موانع یا مسائل مربوط به فضای هوایی، امکان ورود به فرودگاه به این روش را ندارند.

اما این چالش‌ها نمیتوانند جلوی طراحان خلاق TERPs را بگیرند که راه حلی پیدا کنند. نگاهی به هفت مثال زیر نشان می‌دهد که هرجا اراده باشد، راهی هم وجود دارد.

هفت روش ورود به فرودگاه که باید ببینید تا باور کنید

ما این مقاله را به فرودگاه‌های ایالات متحده محدود کرده‌ایم و نیاز به گفتن نیست که این نمودارها نباید برای ناوبری استفاده شوند.

نمودارهای شناخته شده

برخی از روش‌های ورود جالب از نظرها پنهان شده‌اند و به فرودگاه‌های اصلی در بخش‌های پرجمعیت کشور خدمات می‌دهند. یک تمرین خوب برای شروع، ورود VOR/DME به باند 15 در فرودگاه مارتین استیت در نزدیکی بالتیمور است. شاید در طول آموزش ابزارهای ناوبری خود DME arc را تمرین کرده باشید، اما این روش ورود کامل یک DME arc بزرگ است:

نظر شما درباره روشی که کاملاً هم‌سطح باشد چیست؟ روش ورود NDB/DME به هایلی، آیداهو، از خلبانان می‌خواهد که در ارتفاع ۸۰۰۰ فوت، دور روش را انجام دهند، نقطه نهایی ورود را در ارتفاع ۸۰۰۰ فوت عبور کنند و در همان ارتفاع باقی بمانند – حداقل ارتفاع ۸۰۰۰ فوت است.

وقتی خلبانان عبارت “روش ورود منحصر به فرد” را می‌شنوند، فرودگاه اسپن معمولاً اولین جایی است که به ذهن می‌رسد. این فرودگاه شهرت زیادی دارد و این شهرت نیز کاملاً مستحق آنجا است. روش ورود به این فرودگاه از کنار برخی از کوه‌های بلند عبور می‌کند و در فرودگاهی که نزدیک به ۸۰۰۰ فوت بالاتر از سطح دریاست خاتمه می‌یابد.

در این روش نقاط فراوانی برای کاهش ارتفاع وجود دارد، از جمله یک قسمت نهایی که خلبانان باید در آن طی فقط ۳.۱ مایل دریایی نزدیک به ۱۹۰۰ فوت ارتفاع کم کنند. و روش برگشت؟ چطور است که از یک مسیر برگشتی مکان‌یاب از یک navaid که بالای کوه قرار دارد استفاده کنید؟

روش های بصری

همه نمودارهای ورود به فرودگاه به navaid پیشرفته نیاز ندارند. دو فرودگاه از شلوغ‌ترین فرودگاه‌های ایالات متحده دارای روش‌های ورود بصری مشخصی هستند که اصلاً ساده نیستند. ابتدا به ورود VOR یا GPS به باندهای ۱۳L و ۱۳R در فرودگاه JFK می‌پردازیم. چگونه می‌تواند در هر دو باند خدمت کند؟ در واقع این یک روش VOR است که با یک سری از نشانه‌های بصری و چراغ‌های راهنما به یک روش بصری تبدیل می‌شود. نمودار زیر را بررسی کنید و سپس اجرای آن را در این ویدیو مشاهده کنید.

فرودگاه لوگان بوستون نیز دارای یک روش ورود بصری مشخص ، یعنی روش بصری نور به باند 33L است  . این روش از خلبانان می‌خواهد که یک مسیر رادیالی را تا زمانی که فانوس دریایی بوستون را ببینند پرواز کنند، سپس به چپ بپیچند تا مسیر نهایی ورود را قطع کنند. این روش بیشتر برای کاهش نویز است و فقط در حداقل‌های VFR استفاده می‌شود:

آلاسکا

برای روش‌های ورود واقعاً عجیب، هیچ جایی مثل آلاسکا نیست. ترکیب زمین‌های ناهموار، navaid  های کم و پوشش راداری محدود، آلاسکا را به مکانی واقعاً چالش‌برانگیز برای پروازهای IFR تبدیل می‌کند. روش ورود NDB-B به گذرگاه آنکتووک نمونه‌ای عالی است. نظرتان درباره روشی با حداقل ارتفاع ۴۵۰۰ فوت چیست؟ نگاهی به زمین‌های موجود در نمودار زیر توضیح می‌دهد که چرا:

برخی از روش‌ها در آلاسکا تعریف “روش ورود به فرودگاه” را به چالش می‌کشند. روش ورود NDB به باند ۳۴ در اسپارره‌وهن، آلاسکا، توصیه می‌کند که “اگر برگشت موفق بعد از نقطه تصمیم‌گیری (MAP) آغاز شود، احتمالش کم است.” این فکر چندان دلگرم‌کننده‌ای نیست. این ویدیو نشان می‌دهد که این فرودگاه چقدر جالب است.

منبع