نوشته ها

آموزش سنتی پرواز در یک هواپیمای واقعی اغلب می تواند ناکارآمد باشد. به عنوان مثال، هنگامی که به دانش آموز تکنیک مناسب برای شعله ور شدن را آموزش می دهیم، این فرآیند شامل یک سری مراحل زمان بر است:

پیاده روی در اطراف، شروع روش راه اندازی، انجام موتور روشن، بلند شدن، پرواز به مدت 6 دقیقه کامل. فقط برای یک مانور 15 ثانیه ای شعله ور و تاچ داون مدار. چنین تکراری برای افزایش مهارت بسیار مهم است.

در مقابل، یک شبیه ساز پرواز این فرآیند را به طور قابل توجهی ساده می کند. در یک شبیه ساز، مربی می تواند هواپیما را در یک رویکرد نهایی 1/4 مایلی قرار دهد و به دانش آموز این امکان را می دهد که بدون نیاز به برخاست های طولانی و پروازهای مداری، رویکرد و فرود را به طور مکرر تمرین کند.

این کارایی به سایر مانورها مانند پیچ های شیب دار، استال ها و چرخش ها گسترش می یابد.

این رویکرد به تنهایی منجر به صرفه جویی قابل توجهی در زمان و هزینه می شود. این تشبیه شبیه به رفتن به یک محدوده رانندگی برای اصلاح تاب گلف است – تکرار تمرینات به سرعت برای بالا بردن مهارت.

علاوه بر این، شبیه سازها را می توان بدون توجه به شرایط آب و هوایی خارجی، به حداقل رساندن مسائل مکانیکی و ارائه نرخ های ثابت (حذف نگرانی های سوخت و بیمه) استفاده کرد. هنگامی که هواپیمای آموزشی آنها به دلیل شرایط نامساعد جوی یا تعمیر و نگهداری زمین گیر می شود، مدارس پرواز با خسارات مالی مواجه می شوند.

شبیه سازها قابلیت منحصر به فردی را برای مکث در اواسط تمرین ارائه می دهند که یادگیری و درک بهتر را تسهیل می کند. علاوه بر این، طیف گسترده‌تری از تمرین‌ها را می‌توان در مدت زمان کوتاه‌تری تکمیل کرد، زیرا مربیان می‌توانند هواپیمای شبیه‌سازی شده را در عرض چند ثانیه به سرعت به جلو یا تغییر مکان دهند.

شبیه سازها بستری را برای یادگیری درس هایی فراهم می کنند که ممکن است در هواپیماهای واقعی بسیار خطرناک یا غیرعملی باشد. آنها به دانش آموزان اجازه می دهند محدودیت های خود را در برخورد با بادهای متقابل، پاسخ به خرابی موتور در شب، یا مدیریت افت فشار روغن بسنجند.

سناریوهای مبتنی بر موقعیت‌های واقعی، دانش‌آموزان را به چالش می‌کشند و آنها را قادر می‌سازند تمرین‌های خطرناکی را انجام دهند که در پرواز واقعی امکان‌پذیر نیست.

حفظ مهارت ثابت در پرواز با ابزار را می توان با تمرین تمرینات روی شبیه سازها به دست آورد. برنامه های آموزشی مدرن، مانند ابتکار مجوز خلبانی چند خدمه (MPL)، به شدت به شبیه سازها در سطوح مختلف پیچیدگی متکی هستند و نتایج بی نظیری را به همراه دارند.

این رویکرد به طور قابل توجهی هزینه ها و چارچوب زمانی مورد نیاز برای تولید خلبانان شایسته را کاهش می دهد.

برای نسل بعدی متخصصان هوانوردی ضروری است که آموزش های اجباری را پشت سر بگذارند و به طور مداوم مهارت های خود را از طریق تمرین های شبیه سازی تجدید کنند. شبیه سازها نقش اساسی در ارزیابی ایمنی در مورد عملکرد هر خلبان ایفا می کنند.