نوشته ها

بله؛ هواپیماها می‌توانند در باران پرواز کنند. امروزه هواپیماها برای پرواز در اکثر شرایط آب و هوایی حتی باران شدید طراحی شده‌اند. حتی هواپیماهای کوچک می‌توانند به راحتی در باران شدید پرواز کنند. باران تنها زمانی تهدید می‌شود که با سایر شرایط آب و هوایی مانند برف، رعد و برق یا یخ همراه باشد.

اما هواپیما در چه شرایط آب و هوایی نمی‌تواند به طور ایمن کار کند؟ تحت چه شرایطی پرواز باید به جای تأخیر لغو شود؟ چه شرایط آب و هوایی می‌تواند پرواز را مجبور کند در حالی که در حال پرواز است مسیر دیگری را طی کند؟

بیایید به شرایط آب و هوایی مختلف و چگونگی تأثیر آنها بر عملیات هواپیما نگاه کنیم.

پرواز در باران شدید

در بیشتر موارد، باران در پروازها اختلال ایجاد نمی‌کند. باران شدید تنها زمانی مشکل ساز می‌شود که دید در نزدیکی باند فرودگاه کاهش یابد یا پدیده‌های جوی منحصر به فردی وجود داشته باشد که باعث یخ زدن قطرات باران بر روی هواپیما شود. به طور کلی، هواپیماها می‌توانند مقادیر قابل توجهی از باران را بدون مشکل تحمل کنند!

هنگام پرواز در باران شدید، مهم‌ترین نکته دید است. در طول یک پرواز تجاری، یک هواپیمای مسافربری در هوا نیازی به دید رو به جلو ندارد، زیرا هواپیما با استفاده از ابزار هدایت می‌شود. تنها در هنگام تاکسی (حرکت روی زمین)، برخاستن و فرود، دید رو به جلو مورد نیاز است.

اگر بارندگی به اندازه کافی سنگین باشد، دید رو به جلو ممکن است کمتر از مقدار لازم برای عملیات ایمن در نزدیکی و روی زمین کاهش یابد. این پدیده عموماً کوتاه مدت و نادر است و معمولاً فقط با رعد و برق همراه است.

ابرهای همراه با رعد و برق تمایل به حرکت نسبتاً سریع دارند. به این ترتیب، شدت باران همراه با رعد و برق برای یک مکان مشخص متفاوت است.

پرواز در رعد و برق

رعد و برق می‌تواند برای هواپیماها خطرناک باشد. ابرهای رعد و برق حاوی جریانات بالا و پایین قوی و تلاطم متوسط تا شدید هستند. علاوه بر این، رعد و برق یک نگرانی اضافی ایجاد می‌کند. به این ترتیب، خلبانان از پرواز در نزدیکی یا از میان رعد و برق اجتناب می‌کنند.

هنگامی که رعد و برق اجتناب ناپذیر می‌شود (به عنوان مثال، هنگامی که آنها بر فراز فرودگاه مقصد قرار می‌گیرند)، ایمن‌ترین اقدام این است که منتظر بمانید تا آنها حرکت کنند یا پرواز را به طور کامل تغییر دهند. خلبانان تقریباً همیشه یا در اطراف طوفان پرواز می‌کنند یا مسیر دیگری را انتخاب می‌کنند که در صورت امکان به طور کامل از آن اجتناب می‌کنند.

خلبانان از رادار آب و هوا و گزارش‌های آب و هوا استفاده می‌کنند تا به آنها کمک کند تا از رعد و برق دور بمانند. رادار هواشناسی به خلبانان تصویری بصری از آب و هوای اطراف هواپیما می‌دهد. این به خلبانان امکان می‌دهد تا رعد و برق و سایر شرایط آب و هوایی خطرناک را شناسایی کنند. گزارش‌های آب و هوا نیز برای خلبانان مهم است. این گزارش‌ها اطلاعاتی را در مورد شرایط آب و هوایی پیش بینی شده برای یک منطقه خاص به خلبان می‌دهد.

با همه تجهیزات و اطلاعات موجود، رعد و برق به ندرت برای هواپیما در حال پرواز مشکلی ایجاد می‌کند.

پرواز در ابرها

ابرها و حتی ابرهای کم، معمولاً برای هواپیماها مشکلی ندارند. اگرچه ابرها به خودی خود تهدید کننده نیستند، فقدان دیدی که آنها تولید می‌کنند ممکن است یک مسئله باشد.

همانطور که قبلاً ذکر شد، دید در طول پرواز به جز تاکسی، برخاستن و فرود الزامی نیست؛ بنابراین، اگر ابرها نزدیک یا روی زمین نزدیک باند باشند، ممکن است مشکل ایجاد کنند. این نوع ابر کم به نام مه شناخته می‌شود که در ادامه به بررسی آن خواهیم پرداخت.

پرواز در مه

مه معمولاً در نواحی ایزوله وجود دارد و عموماً به صورت لکه‌هایی یافت می‌شود. به عنوان مثال، ممکن است یک فرودگاه مه شدیدی را تجربه کند در حالی که فرودگاه دیگری در نزدیکی آن دارای آسمان صاف است. همه انواع هواپیماها می‌توانند تحت تأثیر مه یا دید بد قرار بگیرند که منجر به تاخیرهای احتمالی پرواز می‌شود.

اکثر هواپیماهای تجاری دارای خلبان‌های خودکار هستند که می‌توانند هواپیما را فرود بیاورند حتی اگر دید صفر باشد. روی زمین هنگام تاکسی و برخاستن، زمانی که هواپیما به صورت دستی پرواز می‌کند، دید بیشتر مشکل‌ساز می‌شود.

اگر دید یک فرودگاه به سطح ناامن کاهش یابد، فرودگاه رویه‌های دید کم (LVP) را آغاز می‌کند. این رویه‌ها به طور موثری تعداد تاکسی و برخاستن هواپیما را کاهش می‌دهد تا حاشیه‌های ایمنی را افزایش دهد و از حوادث ناشی از دید کم جلوگیری کند.

اگرچه بسیاری از هواپیماها اکنون می‌توانند به طور خودکار حتی در شدیدترین شرایط آب و هوایی فرود بیایند، اما این بدان معنا نیست که می‌توانند دوباره بلند شوند. در واقع، اگر دید صفر وجود داشته باشد، ممکن است اصلاً تاکسی و بلند شدن هواپیما برای هواپیما غیرممکن باشد، زیرا این فرآیند نیاز به عملیات دستی دارد.

پرواز در باد

باد به خودی خود برای هواپیما خطرناک نیست. با این حال، سرعت و جهت می‌تواند باعث ایجاد چالش در هنگام فرود و برخاستن شود.

هنگامی که یک هواپیما توسط باد عقب از طریق هوا به جلو رانده می‌شود، سریع‌تر حرکت می‌کند و سریعتر به مقصد می‌رسد. باد مخالف باعث می‌شود هواپیما در برابر باد “مبارزه” کند و سرعت زمین را کاهش دهد و زمان سفر را طولانی‌تر کند. پروازهای طولانی‌تر از اقیانوس اطلس بیشترین تفاوت‌های زمانی را به دلیل باد نشان می‌دهند.

برای آماده شدن برای برخاستن و فرود، هواپیماها معمولاً موقعیت خود را طوری تنظیم می‌کنند که با باد روبرو شوند تا عملکرد بهتری داشته باشند. اگر باد مخالف وجود داشته باشد، برخاستن یا فرود ایمن دشوارتر می‌شود. برای مقابله با این، خطوط هوایی محدودیت‌های عملیاتی را بر اساس حرکت مؤلفه باد در سراسر باند فرودگاه (یعنی باد متقابل) اعمال می‌کنند. با داشتن چندین باند رو به جهات مختلف، فرودگاه‌ها می‌توانند بادهای متقابل را در نظر بگیرند و به خلبانان اجازه دهند با توجه به شرایط فعلی از باند فرودگاه ایده آل استفاده کنند.

در حالی که وزش بادهای شدید می‌تواند یک سواری پر از دست انداز ایجاد کند، تلاطم بیشتر از اینکه یک خطر ایمنی واقعی باشد، مزاحم است. آشفتگی، اگرچه مطمئناً ناراحت کننده است، به ندرت باعث ایجاد مشکل می‌شود. بیشتر حوادث ناشی از تلاطم مربوط به مصدومیت مسافران و خدمه در داخل کابین است.

پرواز در هوای گرم

اگرچه هواپیماهای مدرن طوری طراحی شده‌اند که در هوای گرم به خوبی کار کنند، اما دمای گرم بر قابلیت‌های هواپیما تأثیر می‌گذارد.

از آنجایی که هوای گرم رقیق‌تر از هوای سرد است، می‌تواند خروجی موتور و راندمان آیرودینامیکی را کاهش دهد. دماهای گرمتر مقدار باند فرودگاه مورد نیاز برای برخاست را افزایش می‌دهد و همچنین عملکرد و حداکثر بار قابل حمل را کاهش می‌دهد.

اگرچه معمولاً هرگز آنقدر گرم یا آفتابی نیست که بر پروازها تأثیر بگذارد، شرایط آب و هوای گرم هنوز در داده‌های آب و هوای هوانوردی و برنامه‌های پرواز لحاظ می‌شود.

پرواز در برف یا یخ

اگر یخ روی بال ایجاد شود، می‌تواند خطرناک شود، زیرا آیرودینامیک بال را مختل می‌کند و به طور قابل توجهی باعث کاهش بالابر و افزایش کشش می‌شود.

خوشبختانه، هواپیماهای مدرن نه تنها برای مقاومت در برابر دماهای سرد و بارش برف سنگین طراحی شده‌اند، بلکه برای عملکرد مناسب در آن شرایط طراحی شده‌اند؛ بنابراین، وقتی صحبت از یخ یا برف به میان می‌آید، نگرانی اصلی وضعیت باند و اطمینان از عدم وجود یخ در هواپیما قبل از حرکت است.

بسیاری از هواپیماها مجهز به تجهیزات یخ زدایی هستند، بنابراین پس از قرار گرفتن در هوا نگران یخ یا برف نیستند. اگرچه تجهیزات یخ زدایی از زمان آغاز به کار پیشرفت قابل توجهی داشته است، عملیات پرواز همچنان باید مراقب پدیده‌های آب و هوایی مانند باران یخ زده باشد. به این ترتیب، خلبانان از رادار آب و هوا، بازرسی بصری بال و گزارش‌های سایر هواپیماها برای اجتناب از ارتفاعات و مناطقی که شرایط یخبندان وجود دارد، استفاده می‌کنند.

برف کمتر از یخ خطرناک است و فقط در هنگام برخاستن و فرود مشکل ایجاد می‌کند. برف در باند فرودگاه باعث افزایش فواصل برخاست و فرود می‌شود و رویه‌ها و آموزش‌های ویژه تضمین می‌کند که خلبانان می‌توانند کنترل خود را در هنگام برخاستن و فرود حفظ کنند.

نتیجه گیری

هنگام در نظر گرفتن ایمنی هوانوردی، آب و هوا یک عامل اساسی است. در حالی که خلبانان و فرودگاه‌ها می‌توانند بیشتر جنبه‌های آب و هوای بد را مدیریت کنند، برخی شرایط خارج از کنترل آنها است. دید کم به دلیل مه یا رعد و برق نمونه‌هایی از شرایطی هستند که برای مدیریت به روش‌های خاصی نیاز دارند.

باد همچنین می‌تواند چالش‌هایی را در قالب بادهای متقابل و تلاطم ایجاد کند، اما می‌توان این شرایط را مدیریت کرد. تا زمانی که خلبانان هوشیار باشند و فرودگاه‌ها دستورالعمل‌های ایمنی خود را رعایت کنند، آب و هوای بد نیازی به ایجاد خطر قابل توجهی برای هوانوردی ندارد.

علاوه بر این، بسیار مهم است که مسافران در شرایط آب و هوایی متلاطم مراقب ایمنی خود باشند و از دستورالعمل‌های مهمانداران پیروی کنند. ایمنی هوانوردی بسیار مهم است و نه تنها به آموزش خوب و فناوری مدرن نیاز دارد، بلکه به درک چگونگی تأثیر جنبه‌های مختلف آب و هوا بر عملکرد هواپیما نیز نیاز دارد. خلبانان و فرودگاه‌ها با آگاهی از خطرات مربوط به آب و هوای بد، با یکدیگر همکاری می‌کنند تا از عملیات ایمن برای همه مسافران اطمینان حاصل کنند.

منبع