کنوانسیون شیکاگو
کنوانسیون هوانوردی بین‌المللی که در سال 1944 توسط 54 کشور تدوین شد، به منظور ارتقای همکاری و «ایجاد و حفظ دوستی و تفاهم بین ملت‌ها و مردم جهان» ایجاد شد. این توافقنامه برجسته که امروزه بیشتر به عنوان “کنوانسیون شیکاگو” شناخته می‌شود، اصول اصلی را ایجاد کرد که اجازه حمل و نقل بین المللی از طریق خطوط هوایی را می‌دهد و منجر به ایجاد آژانس تخصصی که از آن زمان تاکنون بر آن نظارت دارد – سازمان بین‌المللی هوانوردی کشوری (ICAO)- انجامید.
در آن زمان و امروزه بیشتر به عنوان “کنوانسیون شیکاگو” شناخته می‌شود، این توافقنامه برجسته پایه و اساس استانداردها و رویه‌های ناوبری صلح آمیز هوایی جهانی را ایجاد کرد. هدف اصلی آن توسعه هوانوردی بین‌المللی «به شیوه‌ای ایمن و منظم» و به گونه‌ای است که خدمات حمل‌ونقل هوایی «بر اساس برابری فرصت‌ها و عملکرد سالم و اقتصادی» ایجاد شود. کنوانسیون شیکاگو همچنین این انتظار را رسمی کرد که یک سازمان بین‌المللی هوانوردی(ICAO) به منظور سازماندهی و حمایت از همکاری‌های بین المللی فشرده‌ای که شبکه حمل و نقل هوایی نوپا جهانی نیاز دارد، ایجاد شود.
مأموریت اصلی ایکائو، در آن زمان مانند امروز، کمک به کشورها برای دستیابی به بالاترین درجه ممکن از یکنواختی در مقررات، استانداردها، رویه‌ها و سازمان‌های هواپیمایی کشوری بود. به دلیل تأخیرهایی که در تصویب کنوانسیون انتظار می‌رفت، کنفرانس شیکاگو پیشاپیش یک موافقت‌نامه موقت را امضا کرد که ایجاد یک ایکائو موقت (PICAO) را به عنوان یک نهاد مشورتی و هماهنگ‌کننده موقت ایجاد می‌کرد.
پیکائو متشکل از یک شورای موقت و یک مجمع موقت بود و از ژوئن 1945 شورای موقت به طور مستمر در مونترال، کانادا و متشکل از نمایندگان 21 کشور عضو تشکیل جلسه می‌داد. اولین مجمع موقت پیکائو، پیشرو مجامع سه ساله ایکائو در عصر مدرن، نیز در ژوئن 1946 در مونترال برگزار شد. در 4 آوریل 1947، پس از تصویب کافی کنوانسیون شیکاگو، جنبه‌های موقت پیکائو دیگر مرتبط نبود و رسماً به عنوان ایکائو شناخته شد. اولین مجمع رسمی ایکائو در مونترال برگزار شد.
در طول این حرکت به سمت دوران حمل‌ونقل هوایی مدرن، تعداد پیوست‌های کنوانسیون افزایش یافته و به‌گونه‌ای تکامل یافته‌اند که اکنون شامل بیش از 12000 استاندارد بین‌المللی و شیوه‌های توصیه‌شده (SARPs) می‌شوند که همه آنها با اجماع بین 192 کشور عضو ایکائو موافقت کرده‌اند.
این SARP ها، در کنار پیشرفت‌های تکنولوژیکی فوق العاده و مشارکت در دهه‌های میانی از طرف اپراتورها و سازندگان حمل و نقل هوایی، تحقق بخشیدن به چیزی را که اکنون می‌توان به عنوان محرک حیاتی توسعه اقتصادی-اجتماعی و یکی از بزرگترین دستاوردهای تعاونی بشریت شناخت – شبکه حمل و نقل هوایی بین المللی مدرن – را ممکن ساخته است.
