چرا داشتن دو خلبان در پروازهای تجاری برای ایمنی مسافران حیاتی است؟
این روزها، ما معمولاً تعداد زیادی از افرادی را که با هواپیمایی که با آن سفر می‌کنیم پرواز می‌کنند، نمی‌بینیم. در بیشتر پروازها، تنها چیزی که از خلبانانی که ما را از A به B پرواز می‌دهند، می دانیم، چیزی است که از صدایی که به طور متناوب از بلندگو می‌آید، یاد می‌گیریم.
ما ایمنی خود را در آسمان به خلبانان تجاری که به صورت جفت کار می‌کنند، موکول می‌کنیم و هر دو سال‌ها آموزش دیده‌اند تا بتوانند در هر شرایطی پرواز کنند. از نظر فنی، یک خلبان می‌تواند به تنهایی با هواپیما پرواز کند، اما داشتن دو خلبان کاملاً حیاتی است.
در سال‌های اخیر پیشنهادهایی مبنی بر وجود یک خلبان در عرشه پرواز – برای صرفه‌جویی در هزینه یا پوشش بالقوه کمبود کارکنان – ارائه شده است، اما در صنعتی که ایمنی در آن حرف اول را می‌زند، این به سادگی واقع بینانه نیست.
اگرچه وجود دو خدمه در کابین خلبان در هر زمان یک الزام تحمیلی توسط سازمان هوانوردی فدرال در بین خطوط هوایی ایالات متحده است، اما هنوز در سراسر جهان یک روش استاندارد نیست. پس از سقوط Germanwings در مارس 2015، خطوط هوایی در اروپا و کانادا یک “قاعده دو” را اجرا کردند، اگرچه از سال جاری چندین مورد پس از کاهش این قانون از سوی نهادهای حاکم برداشته شدند – با شرکت‌های هواپیمایی آلمانی که دیگر مسائل امنیتی بالقوه را برای عدم نیاز به آن ذکر کردند.
با این حال، اگر بدترین اتفاق بیفتد، وجود خلبان دوم در هواپیما می‌تواند تفاوت بین فاجعه و سفر آرام باشد.
به عنوان مثال، یک کاپیتان هواپیمایی اتحاد اخیراً در حین پرواز ناخوشایند شد و به تدریج بدتر شد تا اینکه در بدو ورود به فرودگاه مجاور مرده اعلام شد. این ممکن است تصاویری از فیلم‌ها را تداعی کند، جایی که یک کارمند بی تجربه مجبور می‌شود کنترل‌ها را به دست بگیرد، احتمالاً توسط یک کنترل کننده ترافیک هوایی مشتاق در مورد نحوه پرواز و فرود هواپیما راهنمایی می‌شود؛ اما در واقع شما واقعاً نمی‌خواهید این اتفاق بیفتد. در مورد Ethiad، خلبان دوم کاملاً آموزش دیده که در هواپیما به عنوان افسر اول شناخته می‌شود، توانست کنترل کامل هواپیما را به دست گرفته و در نزدیکترین فرودگاه فرود آید. مسافران و خدمه پرواز اتیاد در تمام مدت سالم بودند و هیچ آسیبی جز مرگ ناگوار کاپیتان رخ نداد.
ناخوشایند است که حدس بزنیم که اگر تنها یک خلبان در هواپیما وجود داشت چه اتفاقی می‌افتاد.
ایمنی و بهداشت
خلبانان و مهمانداران هواپیما آموزش دیده‌اند تا با موقعیت‌های ایمنی متعددی برخورد کنند، صرف نظر از اینکه آیا تا به حال آنها را تجربه کرده‌اند یا خیر. در یک روز عادی، یکی از خلبانان – صرف نظر از اینکه چه کسی کاپیتان یا افسر اول است – به عنوان “خلبان پرواز” عمل می‌کند و آنها مسئول پرواز هواپیما هستند.
آنها کنترل‌ها را کنترل می‌کنند، خلبان خودکار را برنامه ریزی می‌کنند و هواپیما را در طول مسیر خود هدایت می‌کنند. خلبان دیگر به عنوان “نظارت خلبان” عمل می‌کند، آنها از خلبان در حال پرواز برای برقراری ارتباط با کنترل ترافیک هوایی پشتیبانی می‌کنند، موتورها و سایر پارامترها را نظارت می‌کنند و تمام اقدامات خلبان پرواز را بررسی می‌کنند.
حجم کار بین دو خلبان تقسیم می‌شود و وظایف هر یک به خوبی تعریف شده است. در حالی که کاپیتان ارشدتر است و در نهایت مسئولیت ایمنی پرواز را بر عهده دارد، هر دو خلبان آموزش دیده‌اند تا همه موقعیت‌های اضطراری را به طور مساوی به طور حرفه‌ای مدیریت کنند.
اگر هر یک از خلبانان به هر دلیلی نتواند به وظایف خود ادامه دهد، خلبان دیگر به طور کامل آموزش دیده است تا پرواز را حتی در موقعیت‌های چالش برانگیز و پرمشغله مانند برخاستن و فرود، ادامه دهد.
اگرچه هواپیماهای تجاری دارای سیستم خلبان خودکار هستند که در طول پرواز بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرند، فرود و برخاستن هنوز کارهای دستی هستند که به یک خلبان در رأس آن نیاز دارند. فرود خودکار وجود دارد – و در واقع یک فناوری بسیار چشمگیر است – اما معمولاً فقط در شرایط دید بسیار کم استفاده می‌شود.
یک اتفاق نادر
سلامت خلبانان به دقت کنترل می‌شود. هر خلبان تجاری باید در یک مرکز هواپزشکی گواهی سلامت داشته باشد. پزشکان در این مراکز خون، عملکرد قلب و ظرفیت ریه و همچنین سلامت روانی، بینایی و شنوایی را آزمایش می‌کنند. این آزمایشات باید هر سال یا هر شش ماه برای خلبانان بالای 60 سال تکرار شود؛ اما با وجود این بررسی‌های کامل، گاهی اوقات بیماری‌ها می‌توانند ناگهانی و غیرقابل پیش بینی باشند.
اگر خلبانی قادر به ادامه پرواز در طول مسیر نباشد، مهمانداران می‌توانند به او کمک کنند تا او را از کنترل خارج کنند و برای انجام اکسیژن و کمک‌های اولیه آموزش دیده‌اند. به کنترل ترافیک هوایی نیز اطلاع داده می‌شود تا کمک‌های پزشکی بتوانند هنگام فرود هواپیما با آن برخورد کنند.
با این حال، ناتوانی یک خلبان که در آن خلبان برای ادامه وظایف خود بسیار ناخوشایند می‌شود، نادر است. یک مطالعه توسط هیئت ایمنی حمل و نقل استرالیا نشان داد که به طور متوسط سالانه تنها 23 مورد از این قبیل (حدود یک مورد از هر 34000 پرواز) بین سال‌های 2010 تا 2014 گزارش شده است.
13٪ – در جایی که بینایی خلبان توسط لیزری که از شخصی روی زمین به کابین خلبان گرفته می‌شود مختل می‌شود. بین ژانویه و سپتامبر 2017، Aviation Herald 16 ناتوانی خلبان را به دلایل مختلف در حمل و نقل هوایی تجاری در سراسر جهان گزارش کرد.
مرگ و میر خلبانان بیشتر از آنچه که می‌خواهید اتفاق می‌افتد، اگرچه به نظر می‌رسد این موارد بسیار کمتر از مرگ‌های ناشی از بیماری در هنگام رانندگی است. به عنوان مثال، در مارس 2017، پس از فرود کاپیتان هواپیما در نزدیکترین فرودگاه، با وجود کمک‌های پزشکی، یک افسر اول جان باخت.
در سال 2016، یک خلبان هواپیمایی عربستان سعودی هنگام پرواز دچار حمله قلبی شد. افسر اول کنترل هواپیما را در دست گرفت و به سلامت فرود آمد، اما پزشکان روی زمین نتوانستند کاپیتان را احیا کنند.
هیچ سابقه‌ای مبنی بر بیمار شدن هر دو خلبان تجاری و ناتوانی در ادامه کار وجود ندارد، به جز موارد غم انگیزی مانند پرواز هلیوس ایرویز 522 – که به جای بیماری به دلیل شکست فشار بود.
داشتن دو خلبان آموزش دیده در کابین خلبان هدر دادن پول و یا یک عمل قدیمی نیست. حتی با وجود فناوری پیچیده‌ای که هواپیماهای تجاری به آن مجهز شده‌اند، هنوز هیچ چیز در حال حاضر نمی‌تواند با داشتن یک انسان آموزش دیده که بتواند به موقعیت‌های بالقوه خطرناک در هواپیما واکنش نشان داده و مدیریت کند، مقایسه کند.
